Samotność...

    Dziś miałam wyjątkowo pechowy dzień. Pani oddała sprawdziany z historii. Cała klasa otrzymała dobre oceny, a moja była słaba. Na dodatek na lekcji wychowania fizycznego przewróciłam się i mocno obtarłam kolano. Ponieważ moja przyjaciółka była chora, nie miałam z kim porozmawiać o swoich smutkach.

   Pobiegłam do domu w nadziei, że mama już wróciła z pracy i będę miała się komu wyżalić. Niestety, w domu nie zastałam nikogo. Chwyciłam za telefon… mama nie odbierała. Zadzwoniłam do taty i znów spotkał mnie zawód, przebywał właśnie na delegacji w mieście oddalonym od Warszawy o 500 kilometrów. Załamana zatelefonowałam do koleżanki i zapytałam ją, czy wyjdzie do parku. Koleżanka zajęta była sprzątaniem swojego pokoju.

   Za oknem pięknie świeciło słońce, więc szybko wyszłam z domu. Usiadłam na pobliskiej ławce i nawet nie zauważyłam, że siedzi na niej drobna, szczupła dziewczynka z zabawnymi piegami na nosie. Ukradkiem ocierała łzy.

- Czy mogę ci pomóc? – zapytałam.

- Nikt nie jest w stanie odmienić mojej sytuacji.

-A jednak spróbuj, chętnie cię wysłucham.

-Jest mi bardzo źle i smutno, nie mam taty ani mamy. Dotąd zajmowała się mną moja babcia. Teraz ciężko zachorowała i jak nie wyzdrowieje, to trafię do domu dziecka…

I zaczęła płakać

Postanowiłam jej pomóc, gdyż zrozumiałam, że moje smutki są niczym w porównaniu do trosk nowo poznanej mojej małej przyjaciółki.

   Wieczorem opowiedziałam o wszystkim mamie, która obiecała, że zajmie się babcią i jej małą wnuczką.

Natalia Palkie 5b