Za niebieskimi drzwiami

Za Niebieskimi Drzwiami

   Melania z samego rana przybiegła pod nasz domek nad jeziorem. Leżeliśmy jeszcze w łóżkach, ale nie spaliśmy. Wpadła do naszego pokoju na piętrze mówiąc, że musi nam koniecznie coś pokazać. Z początku nie mogliśmy jej zrozumieć, tak szybko mówiła. W pośpiechu ogarnęłam się z bratem, oczywiście przed wyjściem rodzice kazali jeszcze zjeść nam śniadanie. Mela też zjadła. Kanapki z talerzy zniknęły w oka mgnieniu. Wybiegliśmy z domku krzycząc rodzicom, że wrócimy popołudniu.

Dziewczynka powiedziała, że miejsce, (które oczywiście jest magiczne) znajduje się w lesie Wielkiego Rona. Biegliśmy tak szybko, wydawało nam się, że chyba z prędkością światła. Mela w końcu pokazała nam tajemnicze miejsce. Zerknęliśmy na siebie z bratem ze skrzywionymi minami.

- To jest kupa gruzu - powiedziałam rozczarowana.

- Co tu jest magicznego? - zapytał Kacper.

Melania przeszła na drugą stronę gruzu. Naturalnie poszliśmy za nią.

- To właśnie – powiedziała z zadowoleniem.

Nasze zdziwienie było ogromne. Dziewczynka widząc to bardzo głośno się z nas śmiała.

Po drugiej stronie były małe niebieskie drzwi.

- Wejdźmy tam! – krzyknęłam

- Ja jestem za – dopowiedział mój brat.

- No nie wiem – skrzywiła się Mela.

Chciałam wejść tam jak najszybciej.

- Zapukajmy! – zaczęłam podskakiwać jak to mówiłam.

Zgodzili się, więc zapukałam raz, nic, zapukałam drugi raz, też nic. W końcu nie wytrzymałam, musiałam je otworzyć. Pchnęłam drzwi i nagle… oczy wyszły nam prawie z orbit. Ukazał nam się bardzo dziwny świat, ale jakże piękny.

- Wow – zdziwił się Kacper.

- Idziemy – powiedziałam z zadowoleniem.

Wskoczyłam do środka, a oni za mną. Ten świat był tak cudowny, że trudno go opisać. Wyglądał jak zaczarowany czy coś w tym rodzaju.

- To jest najcudowniejsze miejsce na świecie! – krzyknęliśmy

    W ogrodzie znajdowało się bardzo dużo różnych kwiatów i zwierząt. Rośliny rosły na klombach. Na jednym mieniły się kolorami chryzantemy na innym irysy. Króliki miały białe, niebieskie i różowe futerka. Wszystko wprawiało nas w radość. Spędziliśmy tam kilka ładnych godzin. W końcu postanowiliśmy już wracać do domu. Wychodząc z tajemniczego boru zauważyliśmy, że w prawdziwym świecie czas się zatrzymał w miejscu. To było wspaniałe, że mogliśmy być tam tyle czasu ile chcieliśmy, a w rzeczywistości nic się nie zmieniło. Postanowiliśmy, że będzie to nasza tajemnica. Codziennie będziemy tam przychodzić.-+-

   Wpadliśmy do domku tacy radośni aż rodzice się zdziwili, bo przecież wcale nam się nie podobał ten wyjazd nad jezioro. Jednak my zmieniliśmy zdanie po dzisiejszej tajemniczej wyprawie.

aga13