Tajemniczy klucz

Tajemniczy klucz

            Rodzina Warnerów odziedziczyła tajemniczy dom, który  kiedyś należał do ich wuja. Stary budynek, do którego niebawem się przeprowadzają jest miejscem niesamowitych zdarzeń, w których bierze udział dwójka rodzeństwa – Eliza i Michał.

            Warnerowie zatrzymali się obok wielkiej willi mieszczącej się na skraju lasu. W milczeniu wyszli z samochodu. Ukazał im się wielki dom w stylu wiktoriańskim otoczony bujnym ogrodem. Budynek pochodzący sprzed XIX wieku posiadał liczne wykusze, ryzality, witraże, ganki i werandy. Rodzice uważali dom za piękny zabytek i byli gotowi od razu w nim zamieszkać. Dzieci jednak nie wykazały chęci do przeprowadzki. W Sopocie zostawiły swoich przyjaciół, znajomych, klasę i ukochaną szkołę. Był to dość burzliwy okres w ich życiu.

Pan Robert otworzył zardzewiałą furtkę prowadzącą do ogrodu. 

- Przydałaby się tu twoja ręka Alicjo – skomentował ogród zwracając się do żony.

Rzeczywiście ogród był bardzo zaniedbany i zapuszczony. Obecność chwastów powodowała, że nie wyglądał ciekawie. Jednak w ogrodzie coś przykuło uwagę Elizy. Był to srebrny kluczyk, którego ozdobny element spowodował, że klucz wyglądał bardzo niezwykle i elegancko.

- Eliza! Choć zobaczymy wnętrze tej ruiny – zawołał Michał do starszej siostry, która została w tyle.

- Już biegnę – odpowiedziała.

Eliza schowała srebrny klucz do kieszeni i dołączyła do reszty rodziny. Wchodząc do willi wuja Antoniego zobaczyli eleganckie meble, bogate ozdoby, zielone akcenty i białe szafy, które  nawiązywały do stylu wiktoriańskiego. Przestronny salon i jadalnia dodawały nowoczesności tej pięknej rezydencji. Kiedy dzieci uświadomiły sobie jak uroczy i piękny potrafi być dom pochodzący z XIX wieku, kwestią pozostało tylko to, w jakim pokoju zamieszkają. Warnerowie gorączkowo zaczęli oglądać wszystkie pokoje. Pan Robert z żoną Alicją wybrali mały pokój z typowo angielskim mahoniowym łóżkiem kolonialnym. Michał zamieszkał w pokoju z  prostymi meblami, w którym główną ozdobą były wzorzyste tkaniny dodające przytulności.

Eliza, która nie znalazła jeszcze pokoju dla siebie weszła na poddasze. Panował tam półmrok i nieprzyjemny chłód. Zaczęła iść wąskim korytarzem, który prowadził do trzech kolejnych pokoi. Nagle usłyszała krzyk dobiegający zza drzwi. Głos był bardzo cienki i piskliwy. Kiedy myślała, że jej się to przesłyszało krzyk stał się jeszcze bardziej donośny. Spanikowana podeszła powoli do ręcznie wyrzeźbionych drzwi.

- Halo? Przepraszam, czy ktoś tam jest ? – dopytywała się przerażona Eliza.

Kiedy nikt jej nie odpowiedział, ostrożnie pociągnęła za złocistą klamkę. Drzwi były zamknięte, postanowiła więc zajrzeć przez dziurkę od klucza…

- Klucz! – krzyknęła i wyjęła srebrny kluczyk.

Wcisnęła go do dziurki i przekręciła. Nagle drzwi zaczęły się trząść. Przestraszona Eliza nie mogła się już wycofać. Otworzyła je… ,a kiedy przekroczyła próg wszystko ogarnęła biała otchłań.

Lita