Skarb Troi

Lilly, zauważyła, że za siedem sekund skończy się ich podróż w tunelu. Razem z Magnusem zaczęli odliczać. Coraz bardziej denerwowała się, że nie da rady wyłączyć stopera i przyłożyć kryształu. Gdy na cyferblacie została tylko jedna sekunda, malutka ćma (która nie wiadomo skąd się wzięła) powiedziała:

- Uda Ci się.

I miała rację, dała radę.

         Dziewczynka zaczęła skakać ze szczęścia.

- Super – powiedział Magnus, który również skakał ze szczęścia.

- O nie! - krzyknęła Lilly.

- Co się stało? - zapytał chłopiec.

- To – wskazała dziewczynka.

Magnus spojrzał w kierunku, który wskazała Lilly.

- To mamy kłopot – wyjąkał Magnus.

Wyjście z tunelu zagradzał ogromny głaz.

- Co teraz robimy? - zapytała Lilly.

- Musimy go przepchnąć – odpowiedział.

- To pchamy – powiedzieli razem i rzucili się na głaz.

Lilly popatrzyła na Magnusa i powiedziała:

- Udało się!

- Myślałem, że będzie trudniej – powiedział chłopiec.

- To co, idziemy? - zapytała Lilly.

- Idziemy – odpowiedział Magnus.

- Tylko trzymajmy się blisko siebie – dodała dziewczynka.

         Wyszli z tunelu i znaleźli się w gaju oliwnym.

- W którą stronę idziemy? - zapytał Magnus.

- Nie wiem – odpowiedziała Lilly.

- Chodźmy  wzdłuż rzeki – zaproponował chłopiec.

- Okej – zgodziła się   Lilly.

Szli i szli aż znaleźli się na małej polance. Pasły się tam owce, kozy i jeden osioł.

- To którędy teraz? - spytał Magnus.

- Jeszcze nie wiem, ale możemy zapytać się tego rolnika, który idzie zbierać oliwki. On nam powie, gdzie mamy iść, żeby dotrzeć do Troi – zaproponowała Lilly.

- Spróbujmy, jak się na nas zezłości, to będziemy uciekać, a jeśli nie, to może nam pomoże – dopowiedział Magnus.

- Ruszamy – powiedziała dziewczynka.

- Najpierw wyślijmy Albertowi wiadomość przez Merlina, żeby wiedział, co robimy, gdzie jesteśmy i, że już dotarliśmy – zaproponował chłopiec.

- Dobry pomysł – powiedziała Lilly.

Dzieci zaczęły szukać Merlina, który w tym czasie siedział na jednej z owiec. Gdy go dopadli Lilly i Magnus, powiedzieli mu wszystko, co ma przekazać Albertowi. Ledwo skończyli mówić, a Merlina już przy nich nie było, więc poszli do rolnika. Na szczęście mężczyzna nie zezłościł się na nich, wręcz przeciwnie wskazał im drogę i sprawiał wrażenie bardzo miłego. Dzieci podziękowały za pomoc i ruszyły ścieżką, którą pokazał im rolnik.

W tym samym czasie Albert dostał informację od Merlina. Chłopiec dał tej dziwnej istocie wskazówki, które miał przekazać Lilly i Magnusowi, jak dotrą do Troi.

         Dzieci szły wolno ścieżką, żeby nie ominąć żadnego zakrętu.

W końcu dotarli do Troi, gdzie toczyła się bitwa. Magnus myślał, że chodzi o piękna Helenę. Miała wybrać ona  jednego z mężczyzn, który zostanie jej mężem.  Myśli chłopca przerwał Merlin,  pojawił się on bardzo nagle.

- Aaaa…! - krzyknął chłopiec.

- Co się stało? - spytała Lilly.

- Nic tylko wystraszyłem się Merlina – odpowiedział.

- Mam dla was wskazówki od Alberta – powiedział Merlin.

- Mów szybko – zawołali jednocześnie.

Dzieci słuchają co przekazuje im Merlin i próbowały to wszystko zapamiętać.

- Okej, czyli  musimy przejść tak Troję, żeby nie wejść na pole bitwy oraz nie zostać zauważonym przez nikogo  - upewniał się Magnus.

- Tak – odpowiedział Merlin.

         Obydwoje ruszają w drogę. Gdy udało się im obejść wszystkie przeszkody, zauważyli część wolną od strażników i daleką od pola bitwy. Jednak po chwili żałowali swojej decyzji by iść tamtędy , bo ta strona również była objęta ochroną.                     W ich kierunku biegło już trzech żołnierzy. Nie mieli dokąd uciec.

- Ooo – wyjąkał Magnus.

Parę sekund później dopadli ich, nie chcieli słuchać wyjaśnień, tylko związali Magnusa z Lilly i zaprowadzili do lochów.

 Zanim doszli do tego strasznego miejsca, zobaczyli jak żyją tu ludzie. Spośród nich wszystkich, dzieci zapamiętały najbardziej: kowala, który wykuwał tarczę                                i garncarzy, przy których stały ogromne dzbany na oliwę i wodę.                                      W drodze do lochów zauważyli dziwny pokój z napisem  na drzwiach „OTTPIYKITTAS TNS TPOIAS”, co oznaczało książę Troi.

Bardzo ich to zaciekawiło, ale nie dali po sobie tego poznać, żeby żołnierze niczego nie podejrzewali. Kiedy znaleźli się w ciemnym lochu, zastanawiali się, jak stąd uciec. Magnus usłyszał cichutki głos ćmy, żeby rozciął sznury                                                              (którymi byli związani) scyzorykiem schowanym w jego bucie. Po około 10 minutach męczenia się  dali radę. Jak najszybciej chcieli stamtąd uciec. Gdy wyszli                             z lochu biegli tak szybko, jak mogli. Nawet drzwi księcia Troi ich nie zatrzymały.

         Przebiegli przez polankę i znów znaleźli się w gaju oliwnym.  

- Wracamy do domu Magnus – powiedziała Lilly.

- Uff… myślałem, że tego nie powiesz – odpowiedział chłopiec.

- Nie zrealizowaliśmy naszych planów, które mieliśmy, ale nie wytrzymam tu ani minuty dłużej – oznajmiła Lilly.

- Ja też. Znajdźmy wejście do tunelu i uciekajmy stąd – dodał Magnus.

         Gdy byli już w domu, Albert zaczął ich wypytywać „jak było”, ale oni nie mieli siły odpowiadać na jego pytania.

Agata Kowalik 5b

x